چگونگی حضور

۴۷/۱-

۵۸/۱-

۳۷/۱-

کارشناسان مذهبی باید در هر برنامه ثابت باشند.

۴۳

اجرا

۵۴/۱-

۲۱/۱-

۸۶/۱-

ورود تلویزیون در عرصه تبلیغات دینی باعث به هم ریختگی نقش‌ها و وظایف میان رسانه‌ها و نهادهای مذهبی می‌شود.

۹

چگونگی حضور

۷۸/۱-

۶۶/۱-

۹۰/۱-

مباحث زیربنایی و اعتقادی نباید در تلویزیون مطرح شود.

۳

محتوا

۷۹/۱-

۴۳/۱-

۱۶/۱-

تلویزیون دینی می‌تواند جانشین ارتباطات سنّتی (منبر، وعظ، خطابه) شود؛ به‌طوری‌که نیازی به برگزاری مراسم مذهبی و ارتباطات چهره‌به‌چهره نباشد.

۲۷

چگونگی حضور

۸۹/۱-

۰۳/۲-

۷۵/۱-

ازآنجایی که مواجهه ‌انسانی و چهره‌به‌چهره شرط لازم درتبلیغات دینی است، تلویزیون باید از ورود به عرصه تبلیغات دینی خودداری کند.

۴۲

چگونگی حضور

توصیف یافته‌ها
الف) گویه‌هایی که هر دو گروه در موافقت با محتوای آن‌ها با هم اشتراک نظر دارند
داده‌ها نشان داد که گویه شماره ۳۴ که از بین ۶۸ گویه رتبه اول را به دست آورده است. این گویه از ضرورت وجود مشاور مذهبی برای ساخت و تولید برنامه‌های دینی سخن می‌گوید. میانگین نمره استاندارد هر دو گروه به این گویه، نشان دهنده موافقت آن‌ها با این گویه است.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

گویه ۳۴ : «برنامه‌های دینی باید مشاوران مذهبی داشته باشند.» ۵۴/۱ Z =
از نظر پاسخگویان برای ساخت برنامه‌های دینی وجود یک متخصص و مشاور مذهبی آشنا به اقتضائات و ویژگی‌های رسانه تلویزیون و مخاطبان آن در کنار تولیدکنندگان و سازندگان این نوع برنامه‌ها ضرورت دارد. چرا که استفاده از تخصص و دانش یک متخصص دینی به غنای هر چه بیشتر برنامه کمک کرده و از سطحی‌نگری، تقلیل‌گرایی مفاهیم دین، و تفسیر به رأی‌ها جلوگیری می‌کند و در عین حال به اعتبار برنامه کمک کرده، باعث جلب اعتماد هر چه بیشتر مخاطب می‌شود
گویه شماره ۶۳ رتبه دوم را در بین گویه‌ها دارا است. این گویه اشاره به ضرورت وجود یک برنامه‌ریزی منظم برای پخش برنامه‌های دینی دارد. میانگین نمره استاندارد هر دو گروه به این گویه، نشان‌دهنده موافقت آن‌ها با این گویه است.
«موضوعات مورد آموزش در برنامه‌های مذهبی باید براساس سازماندهی نظام‏مند پی‌گیری شوند و گسترش یابند.» ۳۵/۱Z =
هر دو گروه پاسخگو معتقدند که عدم وجود طرحی منظم برای ارائه مطالب دینی ممکن است باعث بروز اختلاف نظر در حوزه‌های مشترک بین برنامه‌های متفاوت شود و در نتیجه مخاطب دچار سردرگمی و بی اعتمادی به برنامه‌های دینی شود.